Μόλις έδωσα τα τελευταία διαγωνίσματα. Έψαξες με τα μάτια, τον κόκκινο βαθμό. Σε είδα σκοτείνιασες. Στο κόκκινο ο θυμός και η απογοήτευσή σου. Το παράτησες στην άκρη και περίμενες απλά το κουδούνι να χτυπήσει για να φύγεις.  Κάποιες απορίες με κράτησαν μέσα στο διάλειμμα και δε σε πρόλαβα. Σε είδα μετά στην αυλή με τους φίλους να τα λες. Ευτυχώς, χαμογελούσες.

Ήθελα να σε βρω να συζητήσουμε. Κόκκινο φανάρι στα όνειρά σου αυτός ο βαθμός. Τρία χρόνια τώρα έχεις γίνει ένα γραπτό κι εγώ –η καθηγήτριά σου-  ένας κριτής των δικών σου ονείρων. Δεν έχεις άδικο. Συχνά σε κάνω να νιώθεις ότι δεν αξίζεις, ότι είσαι αποτυχημένος. Από το βαθμό αυτό φαίνεται να εξαρτάται η σχέση με την οικογένειά σου, η αυτοεκτίμησή σου, η συνέχεια σου, οι αποφάσεις σου, όλη σου η ζωή. Μου το είπες τις προάλλες. «Το τι θα γίνω εξαρτάται απ’ αυτές τις εξετάσεις. Θα καθορίσει όλη μου τη ζωή.»

Σε καταλαβαίνω. Δουλεύεις σκληρά διαβάζοντας για ώρες. Πολλές φορές νιώθεις ότι ξεπερνάς τα όρια και τις αντοχές σου. Όλη σου η ζωή περιστρέφεται γύρω απ’ αυτήν την προσπάθεια. Άλλωστε δεν έχεις και κάτι άλλο να κάνεις τώρα. «Αυτό είναι το χρέος σου» επιμένουν πολλοί. Μπερδεύεσαι στη σκέψη ότι οι εξετάσεις θα κρίνουν αν η προσπάθειά σου αποδίδει, αν όλες οι θυσίες άξιζαν κι αν τα όνειρά σου θα πραγματοποιηθούν. Άλλωστε η όλη διαδικασία χωρίζει τους υποψηφίους σ’ αυτούς που πέτυχαν και τους άλλους… που ούτε τη λέξη δεν αντέχεις πολλές φορές να σκέφτεσαι.

Σε νιώθω. Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά. Όλο αυτό το χρόνο που προσπαθείς, κάθε φορά που πρέπει να σου βάλω ένα βαθμό φέρνω το πρόσωπό σου μπροστά μου. Και να ξέρεις, αυτό το πρόσωπο αξίζει. Η γαλήνη στα μάτια σου. Η αποφασιστικότητα πως ό,τι και να γίνει θα την παλέψεις τη ζωή. Κάποιοι λένε «ένας χρόνος είναι πρέπει να τα θυσιάσεις όλα». Όμως δεν αξίζει να χαραμίσεις την ισορροπία σου, την αγάπη σου για ζωή, τον αγώνα σου να καταλάβεις ποιος είσαι και που πας.

Σε σκέφτομαι. Και την ώρα που θα καθίσεις να γράψεις το πρώτο μάθημα στις πανελλήνιες, πάλι θα σε σκέφτομαι. Κατάφερες πολλά ανεξάρτητα απ’ τους βαθμούς που πήρες  όλο αυτό τον καιρό. Προσπάθησες, κουράστηκες, νίκησες τον εαυτό σου. Αλήθεια, να το ξέρεις. Σε καμαρώνω για όλα αυτά. Γιατί περισσότερη σημασία στη ζωή έχει αυτό που είσαι και όχι αυτό που θα γράψεις σε κάποιες εξετάσεις, έστω κι αν είναι οι πρώτες σου σημαντικές, όπως μου είπες.

Όταν τελειώσεις, δε θα το πιστεύεις! Προσδοκίες, αγωνία, προβλέψεις, υπολογισμοί μέχρι την ανακοίνωση των βάσεων. Μακάρι να πραγματοποιηθούν οι βαθύτατες επιθυμίες σου. Όμως, αν δε γίνει, μη βιαστείς να πεις «δεν πέτυχα». Να θυμάσαι πως έχει περισσότερη σημασία απ’ το να γίνεις αυτό που αγαπάς, το ν’ αγαπάς αυτό που θα γίνεις.

Το κουδούνι χτύπησε. Η τελευταία ώρα κατεύθυνσης θα ξεκινήσει. Σε σκέφτομαι και εύχομαι το καλύτερο για σένα από καρδιάς!

 

(Περιοδικό “Προς τη Νίκη”, τεύχος Μαΐου 2015)